Ένας περίεργος φόβος

Ο Ευγένιος αγαπούσε τη γυναίκα του σα τα μάτια του, παρά το αναπάντεχο που της συνέβη, που την καθήλωσε και δε μπορούσε πια να περπατήσει. Ακινητοποιημένη στο αναπηρικό της καρότσι, είχε τον άντρα της στο πλευρό της νυχθημερόν. Από την αρχή εκείνος έσπευσε να της χαρίσει όλες τις ανέσεις για να υποφέρει όσο το δυνατόν λιγότερο. Εκτός από το αναπηρικό καρότσι που ήταν απαραίτητο, της αγόρασε ειδικό κρεβάτι με ηλεκτρονικό χειρισμό και ρόδες και φρόντιζε να της απλώνει συχνά θερμαντικές αλοιφές για να ζεσταίνει τους μύες των άκρων της. Έμαθε να της κάνει ασκήσεις στα πόδια και τα χέρια για να την ανακουφίζει από την ακινησία. Με το ειδικό κρεβάτι μπορούσε να την οδηγεί ως το μπάνιο για να την πλένει και να της περιποιείται τα μαλλιά. Κοιμόταν στο πλευρό της και πάντα έτρωγαν μαζί. Την έβγαζε βόλτα στον κήπο και έβλεπαν ταινίες κάθε βράδυ.

  Εκείνος, υποστηρικτικός και υπομονετικός, της αποδείκνυε καθημερινά την αγνή του αγάπη. Αυτή, του χαμογελούσε κάποιες φορές αν και το βλέμμα της συχνά χανόταν στις σκέψεις της.

  Τις νύχτες, ο Ευγένιος πριν σβήσει το φως για να κοιμηθούν, άπλωνε το χέρι του και απαλά έκλεινε τα μάτια της. Γιατί τον τρόμαζαν έτσι που έμεναν ορθάνοιχτα στο σκοτάδι.