Για είκοσι μερόνυχτα αεροπλάνα γάζωναν τον ουρανό. Οι κάτοικοι του χωριού τα χαιρετούσαν κάθε φορά που τα έβλεπαν να πετούν. Μερικά παιδιά χειροκροτούσαν και μετρούσαν τις γραμμές που άφηναν πίσω. Δεν ήξεραν. Την εικοστή πρώτη μέρα δεν πέταξε ούτε ένα. Τα παιδιά τα καλούσαν με φωνές και πετραδάκια προς τον ουρανό.
«Δεν περνάνε πια αεροπλάνα κι ανησύχησα. Πού είναι; Συνήθισα την φασαρία τους» είπε η Tina. Την ίδια μέρα στρατός και τανκς κατέκλυσαν το μικρό χωριό. «Ποτέ δεν πέρασε απ’ το μυαλό μου ότι θα ζούσαμε πόλεμο. Μονάχα ζύμωσα όσα περισσότερα ψωμιά μπορούσα, γέμισα μπουκάλια με νερό, τα έκρυψα στη ντουλάπα με τα παιδιά και έσβησα όλα τα φώτα. Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω;» ψιθύρισε η Tina.
Kommentare