Όταν αρχίσουν να αλυχτάνε τα σκυλιά

Από μικρός θυμόταν ο Β. που του ‘λεγε η γιαγιά του: «Θα περάσει κι αυτό, θα ελευθερωθούμε. Θα το καταλάβεις όταν αρχίσουν να αλυχτάνε τα σκυλιά». Τα λόγια αυτά ηχούσαν καθημερινά στ’ αυτιά του και ένιωθε ελπίδα.

  Στο εικονοστάσι, οι εικόνες του Χριστού και της Πλατυτέρας είχαν αντικατασταθεί από Μολοσσούς και κυνηγόσκυλα. Κάποιες φορές, ενώ παρακαλούσε μπροστά τους γονατιστός, του φαινόταν πως άκουγε από μακριά κάποιο αλύχτισμα και έτρεχε στο παράθυρο να δει μήπως είχαν ελευθερωθεί, αλλά ήταν ιδέα του.

  Είχε αγγίξει πια τα εβδομήντα και μην έχοντας ακούσει ούτε ένα αλύχτισμα, άρχισε να υποψιάζεται ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ασφυκτιούσε και έτσι πήρε την απόφαση.

  Εκείνο το βράδυ μετά τα μεσάνυχτα, που ίσχυε η απαγόρευση κυκλοφορίας, έβαλε στο λαιμό του ένα κολάρο, έπεσε στα τέσσερα και βγήκε στο δρόμο. Μιμήθηκε σπαραχτικά ένα φρικιαστικό αλύχτισμα κι ας μην είχε ακούσει ποτέ παρόμοιο και έτσι πεσμένος στα γόνατα έφτασε στην πλατεία. Αλύχταγε, αλύχταγε και προχωρούσε.

Τα γόνατα και τα χέρια του μάτωναν.

  Ένα ασθενοφόρο και ένα περιπολικό κατέφθασαν.

«Είμαστε λεύτεροι;» ρώτησε ο Β.

«Είμαστε λεύτεροι» του απάντησαν καθώς τον έχωναν στο ασθενοφόρο και του φορούσαν την άσπρη ποδιά.

  Ανακουφισμένος ο Β. πιστεύοντας πως ελευθέρωσε την ανθρωπότητα, ξεψύχησε γαλήνια, τυλιγμένος στα λευκά και ελεύθερος.

-Πρώτη δημοσίευση στο fanzine επιστημονικής φαντασίας και όχι μόνον...ΕΦ ΖΙΝ-